Rozdział dwunasty

                Ukryliśmy się za murkiem. Tabiasz powitał lekkim skinieniem głowy moją podróbkę, a potem razem z ciocią zniknęła w środku.

                - Nie przejdziemy obok niego niezauważeni – szepnął wprost do mojego ucha. – Trzeba by było go obezwładnić.

                Uśmiechnęłam się zadziornie.

                - Pozwól, że ja się tym zajmę – odszepnęłam. Odczekałam chwilę, aż odwróci głowę w drugą stronę, a potem wstałam i kopnęłam go tam, gdzie słońce nie dochodzi. Z cichym jękiem padł na ziemię, osłaniając dłońmi swoje przyrodzenie. Walnęłam go pięścią  w żuchwę, potem z łokcia w brzuch, piętą w splot słoneczny, lewy sierpowy. Zasłoniłam mu usta.

                - Mnie się nie zmusza. Do niczego – powiedziałam powoli, z szerokim uśmiechem na twarzy. I uderzyłam go kawałkiem drewna, który akurat był pod ręką, w głowę. Stracił przytomność.

                - To było… e… ty tak zawsze?

                - Nie – rzuciłam – zwykle jestem brutalniejsza.

                Ułożyłam go na murku, na którym siedział, głowę oparłam mu o kolumnę, a w rękę wsadziłam książkę, którą czytał wcześniej.

                - Należało mu się – powiedziałam. – Nie patrz tak na mnie.

                Podniósł ręcę do góry.

                - Nic nie mówię.

                - Lepiej chodźmy już – rzekłam – bo sądzę, że bezpieczniej byłoby się streszczać.

                Ruszyłam pewnym krokiem, w ręku nadal ściskając ostry kawałek drewna, przypominający kołek.

                Piotr ułożył wygodnie ręce na stole. Nie wiedział, co z sobą począć. Wszyscy gdzieś wyparowali. Jednak za chwilę do sali weszła z łagodnym uśmiechem jego córka.

                - Cześć, tato. Było wspaniale, wuj Edmund aż popłynął rzeką dookoła. Sądzę, że niedługo wróci – rzuciła, poprawiając aksamitne blond włosy. Zuzanna weszła za nią, mówiąc tylko zwykłe „Cześć, Piotrek” nieswoim głosem. Władca ściągnął brwi. Coś tu było nie tak. Niewinnie upewnił się, czy ma przy pasie miecz, udając, że prostuje ubranie. Odkrył, że go nie ma i poczuł strach. Przecież był tylko w gronie najbliższych, córki i siostry. Nie powinnien czuć zapotrzebowania na broń. Ten instykt jeszcze bardziej pobudził jego zmysły. Podejrzliwym wzrokiem śledził każdy, najdrobniejszy ruch Emilii. Zauważył, że tuż przy nadgarstkach skóra jego córki była blada jak śnieg. Blondynka, widząc to, naciągnęła rękaw sukni.

                - Może wina, ojcze? Dobrze ci zrobi.

                - Nie, ja dziękuję. Ale jestem pewien, że tobie posmakuje. Jest tam trochę nektaru – dodał pośpiesznie, przypominając sobie, że jego córka nigdy nie lubiła mieszać wina z nektarem. Jej zdaniem wtedy napój stawał się „mdły” i „gorzki”. Sięgnęła po czarę i upiła mały łyk.

                - Pyszny.

                Władca od razu zaczął żałować, że musiał zostawić ten cholerny miecz w komnacie.

                Tisrok stał w pałacowej kuchni, z dezaprobatą przyglądając wysiłkom spracowanych kucharek. Szef tego pomieszczenia, wielki kucharz Samotnych Wysp, drżącym ze strachu głosem zapytał:

                - Czy-ym zaszczy-czycamy tę przyjemność, Tisro-oku (niech żyj…eee wiecznie)?

                Czarnoskóry władca Kalormenu spojrzał na mężczyznę jak na wstrętnego karalucha.

                - Nie wtrącaj się, darmozjadzie. I do roboty! Za co daję ci dom?

                - T-tak jest, o wielki.

                Kucharz odwrócił się, a mimika jego twarzy natychmiast się zmieniła. Wyrażała nienawiść i odrazę. Nikt nie chciał służyć w Kalormenie. To najgorsze miejsce, do jakiego ktokolwiek, kiedykolwiek mógł trafić.

                - Butelkę wytrawnego nektaru, SZYBKO! – warknął do nastoletniej niewolnicy, mieszającej w garnku. Ta drgnęła i pędem podała zdobioną flaszkę napoju.

                - Zanieść, panie?

                - Nie. Sam to zrobię – rzucił, nawet nie siląc się na przyjemny ton. Gdy wyszedł, nastolatka mruknęła pod nosem:

                - Zadław się tym, pomodlę się o to.

                W pustym korytarzu Tisrok zatrzymał się. Z kieszeni szaty wyjął buteleczkę z czerwonym płynem i wlał wszystko do środka.

                - Smacznego, Piotrze. – uśmiechnął się złośliwie – Jadis byłaby dumna, gdyby żyła.

                Biegłam  znienawidzonymi korytarzami.

                - Gdzie oni teraz są? – zapytałam cicho.

                - W jadalni. Musimy się tam dostać – odrzekł.

                - To akurat sama wiem – warknęłam. – Więc, zabijemy Białą Czarownicę, uwolnimy moją rodzinę, wrócimy do Narnii i żyli długo i szczęśliwie?

                - Nie do końca – rzucił. Zatrzymałam się.

                - Jak to?

                - No bo widzisz… To nie jest Biała Czarownica. Sądzę, że tylko ją znasz z historii Narnii, ale…

                Złapałam go za ramię i zaprowadziłam do pustej komnaty (pięć razy nasłuchiwałam i wpatrywałam się przez dziurkę od klucza). Zabarykadowałam drzwi jakąś skrzynią. W środku panował półmrok. To chyba była przechowywalnia mebli.

                - Skoro nie ona, to kto?

                Mike uśmiechnął się delikatnie.

                - Twoja matka.

                Do jadalni wszedł Tisrok i postawił na stole nektar.

                - Piotrze, wznieśmy toast, jak przyszli teście! – krzyknął uradowany. – Ceremonia ślubu już jutro. To wspaniale, prawda?

                Blondyn oparł policzek o dłoń. Myślał chwilę w absolutnej ciszy. W końcu uderzył pięścią w stół.

                - Nie zgadzam się.

                Emilia i Tisrok w tej samej chwili podnieśli się z krzeseł.

                - CO?!

Od autorki: Szkoła, szkoła i święta, więc teraz wezmę się porządnie za tego bloga, obiecuję Wam to :)