Rozdział trzynasty

                - CO? – krzyknęłam w miarę możliwości. – Przecież ona… ona była… była medium!

                - „Była” jest czasem przeszłym. Kiedyś służyła…

- Znam tą historię. Wizje – wyjaśniłam szybko. Spojrzał na mnie zaskoczony, ale po chwili kontynuował:

- Uwolniła się z kamienia i zabiła Białą Czarownicę ostatecznie, odbierając jej moc. Mogła z nią zrobić, co chciała – zniszczyć, dać, użyć jako pułapki, zostawić. Ale wolała ją wchłaniać powoli, by w końcu móc powrócić na Ker-Paravel i wyjaśnić Piotrowi, że go kochała. Po zaczarowaniu w skałę była bardzo osłabiona, a ostatki sił włożyła w wykończenie prześladowczyni. Ale nie przewidziała jednego…

                Wsłuchiwałam się w opowieść jak zaczarowana. Mike zaczerpnął powietrza.

                - Czarownice nigdy nie umierają całkowicie, zawsze na ziemi zostaje w czymś mała iskierka ich dusz. W kamieniu, w drzewie, w budowli. A jako, że twoja matka wchłonęła moc, wchłonęła też Jadis, pozbawiając całkowicie woli i pamięci swojego ciała dobrowolnie, ale nieświadomie.

                - Ale…

                - Jeszcze nie skończyłem – przerwał mi. – Ukryła się, korzystając beztrosko z Animotru. Tak nazywamy to ciało… Twoja matka żyje tylko w pamięci i ewentualnie w wizjach. Nie możesz jej odzyskać.

                Miałam w głowie haos, ale jedno pytanie nasuwało mi się na język:

                - Czy ten Animost czy jak mu tam… - przygryzłam wargę. – Czy traktuje się go, jakby nigdy nie żył? Jakby go nigdy nie było?

                Mike zastanowił się chwilę.

                - Tak. Można tak powiedzieć – rzekł powoli. Odgarnęłam włosy z czoła. Moja mama… nie żyje. Wiedziałam to już dawno, ale to, w jaki sposób zginęła było koszmarne i nowe. Oparłam się o ścianę i westchnęłam. Miałam wtedy w głowie bardzo dużo myśli, ale niewiele pamiętam z tamtego właśnie momentu.

                Po kilku chwilach ciszy ścisnęłam mocniej kawałek drewna i zaczęłam szukać czegoś. Czegokolwiek, linki, haka, miecza. Czegoś, co mogłoby się przydać. Wreszcie znalazłam kawałek dość grubej liny, którą obwiązana była jakaś skrzynka z zakurzonymi szatami. Rozerwałam jedną i zawiązałam sobie pasek materiału na zranionym kiedyś ramieniu.

                - Co ty wyprawiasz? – westchnął zrezygnowany.

                Milczałam.

                - Nie uda ci się, kobieto… Ona jest czarownicą od zawsze, a ty od miesiąca medium!

                Cisza. Gdy wstałam ze swoimi nabytkami w dłoniach, jednym ruchem zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Dopiero wtedy się odezwałam.

                - Jesteś idiotą.

                - A ty upadłaś na łeb. Nie pozwolę ci tam pójść – warknął.

                - Zamordowała moją matkę, a teraz chce ojca, a może nawet i wujostwo! – prychnęłam. – Chcę ją skrzywdzić. Nie ro…

                Przerwał mi, łapiąc mnie za ramiona i przyciskając do ściany.

                - Puszczaj!

                - Mowy nie ma.

                Nogą przysunął jakieś rozklekotane krzesło, zabrał ode mnie linę i przerzucił mnie przez ramię. Zły ruch.

                Zaczęłam go kopać, szarpać się i wrzeszczeć, a kiedy zasłonił mi usta ręką, ugryzłam ją.

                - NIE ZACHOWUJ SIĘ JAK DZIECKO! – krzyknął. – Zaraz ktoś nas usłyszy – dodał ciszej i posadził mnie na krześle, po czym przywiązał moją osobę do niego. Ucichłam.

                - Nie próbuj się wydostać. Ja to załatwię, ok? Rozumie? Rozumie, oczywiście, że tak. Grzeczna dziewczynka – mruknął zgryźliwie, ze złośliwym uśmieszkiem.

                - Zabiję cię, Mike. Własnymi, gołymi rękami cię zabiję – wydyszałam. Wtedy pocałował mnie. Kiedy się oderwał, zaśmiałam się.

                - Jakbym całował Jadis.

                - Jakbym całowała własnego ojca!

                I oboje zachichotaliśmy.

                - Ale to nic nie zmienia – powiedział i wyszedł.

                Wystawiłam język.

                - Ale to nic nie zmienia – przedrzeźniałam go, próbując przewrócić krzesło. Udało mi się. Przeturlałam się, żeby nie leżeć na twarzy. Teraz łatwiej było złapać sznur, zawiązany na piersiach, w zęby. Trwało to chwilę, ale go poluzowałam na tyle, że mogłam teraz swobodnie wyciągnąć ręce. Rozwiązałam luźniejszy supełek i bez przeszkód wyszłam.

                Pobiegłam korytarzami tak szybko, na ile pozwalały mi nogi. Zatrzymałam się kawałek przed drzwiami. Podłoga przede mną wyglądała tak jakoś mętnie i dziwnie. Dotknęłam jej, ale moja ręka przenikła przez nią, jakgdyby była wodą. Zawiązałam wokół zaostrzonego kawałka drewna linę, a drugim koniec obwiązałam tułowie. „Musisz trafić”, powtarzałam w myślach, „Musisz”.

                Wymierzyłam dokładnie w jedną z drewnianych belek, a gdy kołek trafił, wykonałam taniec szczęścia. Jednak nie trwał on długo. Rozpędziłam się i…

                Zawisłam w powietrzu, zaledwie milimetr od mętnej powierzchni podłogi. Pisnęłam przerażona i szybko zaczęłam się wspinać po linie. Chwilę potem usiadłam na drewnianej belce, wyjmując kołek. Podłoże wyglądało podobnie gdzie nie spojrzeć, więc musiałam dostać się idealnie w otwarte drzwi. No ładnie. Mam jakiś plan B?

                - Skąd! – szepnęłam i pogratulowałam sobie w myślach. 

Od autorki: Zbliżamy się nieubłaganie do końca. Piszcie, czy chcecie drugą część - mam już napisane dwa rozdziały i względnie długie :)