Rozdział siódmy z dedykacją

Najstarsza królowa pociągnęła łyk z bogato zdobionej czary, jednak upuściła ją z brzękiem. Ciemny płyn wylał się na podłogę.

Uśmiechnęłam się do blondyna, odwracając głowę w jego stronę. Świdrował mnie wzrokiem. No tak. Jeżeli ktoś budzi się z płaczem, to można uznać to za dziwne.

            Dziś śniła mi się mama. Czasem jakieś wydarzenie wydaje się tak świeże, jakby zdarzyło się wczoraj, z innego zostają tylko strzępy obrazów, pojedyncze słowa. Tak samo z historią mojej mamy. Jedne dni mam przed oczyma tak blisko, że nawet nie muszę się starać, aby je przywołać, inne zatarły się z biegiem lat, zgubiły w tłumie innych dni, innych wspomnień. Pamiętam, jak wyglądała. Miała długie, atramentowe loki i zielone, duże oczy. Szczupła talia i dłonie. Lubiłam jej pleść grube warkocze. W nocy zawsze wymykałyśmy się do kuchni, a jak tata nas przyłapał, robiłyśmy miny niewiniątek. Wtedy Weronika – bo tak się nazywała – całowała go w policzek, a on kręcił głową z uśmiechem. Byliśmy szczęśliwi. Byliśmy.

            Wymazałam ten moment z pamięci. Chwilę, kiedy dowiedziałam się, że nie żyje. Tata nie chciał mi powiedzieć jak zmarła. Tamtego wieczoru zamknął się w sali tronowej, wpuścił tylko rodzeństwo. Po  zdarzeniu Łucja i Zuzanna były moimi matkami.

            Wracając do snu. Widziałam ją, w jej ulubionej, fiołkowej sukni. Nazywała ją „księżniczkową”, bo to była... hm... bombka, ale bardzo ładna. Siedziała na parapecie okna w jakimś ciemnym pokoju. Wtedy zwróciła głowę w moją stronę i wyciągnęła do mnie ręce.

            - Skarbie, nie umarłam. Ja nigdy nie żyłam – szepnęła i zeskoczyła, chyba chciała mnie przytulić. Ale wtedy zauważyłam, że pomiędzy nami jest przepaść. Chciałam krzyknąć, ostrzec ją, ale straciłam głos.

            - Spisek, trucizna, śmierć. Spisek, trucizna, śmierć – powiedziała, a potem połknęła ją ciemność.

W tym momencie się obudziłam. Nie wiedziałam, co oznacza ten sen, ale nigdy nie miałam wizji bez znaczenia. Moja mama była medium, więc podejrzewam, że nie jestem w pełni człowiekiem, albo mam w sobie pierwiastek magiczny.

            - Coś nie tak? – zapytał Mike. Pokręciłam głową.

            - Miałam tylko koszmar – odpowiedziałam, strzepując z pleców piach wrzynający się w skórę. – Idziemy dalej?

            - Jest noc – zauważył ze zdziwieniem towarzysz.

            - Gratuluję spostrzegawczości! – syknęłam, zanim zdołałam ugryźć się w język. Chłopak tylko uśmiechnął się. Sądzę, że zdołał poznać mój charakter na tyle, by wiedzieć, że taka jest moja natura. Wstałam i złapałam się pod boki.

            - To co? Idziemy? – zapytałam. Mike skinął głową, podniósł się i ziewnął, ale ruszył za mną. Piasek był przyjemnie zimny, miła odmiana po wielu godzinach gotowania się na pustyni. Czułam tę zmianę nawet przez podeszwę butów. Przeczesałam palcami blond włosy. Co chwilę napotykały je jakieś przeszkody. Uroki spania na ziemi. Westchnęłam cicho i wytężyłam wzrok, ale nie zauważyłam szczytu góry Pir. W mojej głowie zapaliła się czerwona lampka. Zwykle w ciemnościach widziałam dobrze.

             - Poszliśmy na skróty? – zapytałam.

             - Nie, a co? – odpowiedział pytaniem na pytanie Mike. Odwrócił głowę w moją stronę.

            - W takim razie zgubiliśmy drogę. – Tak obstawiam, dodałam w myślach. Mimo że pozwoliłam mu mi towarzyszyć, to jednak po jakimś czasie zaczęłam wątpić w to, czy dobrze zrobiłam. Czułam, że przyniesie mi kłopoty.

Zobaczymy, jak szybko pożałuję niektórych decyzji.

***

            Niebo powoli różowiało, paletą barw sygnalizując, że zbliża się ranek. Przeciągnęłam się, ale nadal szłam uparcie. Blondyn ziewnął przeciągle.

            - Idziemy od kilku godzin. Jesteś pewna, że nie chcesz postoju? – zapytał cicho. Położył mi dłoń na ramieniu i zmusił mnie do zatrzymania się. Skrzyżowałam ręce na piersiach. Lustrował mnie długo wzrokiem. – Jesteś zmęczona. Oboje jesteśmy – odparł. Skinęłam głową.

            - Wiem. – Przygryzłam wargę. Bałam się, że znowu ją zobaczę. – To idź się przespać. Ja... – Wzruszyłam ramionami. Mike roześmiał się krótko. Nie mogłam odeprzeć wrażenia, że w jego śmiechu było coś... innego. Trochę niepokojącego.

            - Emilio, widziałaś kiedyś, żeby drzewa spały? – zapytał z dziwnym wyrazem twarzy. Pokręciłam niepewnie głową.

            - Ale driady to robią. Moim zdaniem jesteś bliżej do drzewnych nimf niż do prawdziwego drzewa. – Położyłam mocny nacisk na dwa ostatnie słowa. Westchnął głęboko i podniósł mój podbródek do góry.

            - Tak uważasz? – zapytał cicho.

            - Dokładnie tak – odpowiedziałam. – Nie sądzisz, że teraz to już musisz mi powiedzieć, czym jesteś? – I znowu ten śmiech. Warknęłam ostrzegawczo.

            - Przestań! – mruknęłam. – Nie lubię tego.

Chłopak zamyślił się, patrząc mi prosto w oczy.

            - Nie sądzę, żeby przyszła na to pora - odsunął palce od mojej szyi (kiedy się tam znalazły?), po czym odwrócił się i usiadł na piasku. Wypuściłam powietrze z płuc. Teraz, jakby na to patrzeć z perspektywy czasu...

Po co było mi walczyć z tymi olbrzymami? No po co?

Kalormen

            Piotr obrócił w palcach złotą czarę. Wokół stołu usiadło jego rodzeństwo, ciesząc się choć z chwili prywatności.

            - A co, jeżeli nie żyje? – zapytał nagle. – Co, jeżeli ona wcale nie zaginęła? Przecież wyparowała z zamku narzeczonego! – Niemalże niezauważalnie podniósł głos. Łucja, zaskoczona podniosła na niego spojrzenie.

            - Piotrze... – położyła swoją drobną rękę na jego dłoni. – Ale ja nie wiem, czy naprawdę Kalormeńczycy odważyliby się na taki ruch. Boją się Aslana. Boją się faunów, nimf i drzew. Boją się wierzyć – szepnęła. Mimo wielu lat, nadal była tą naiwną siostrzyczką, wchodzącą do szafy podczas zabawy w chowanego. Jednak i ona miała swoje chwile zwątpienia, o których wiedział tylko jej ukochany przyjaciel, Tumnus. Poczuła jak silne palce starszego brata zaciskają się na jej dłoni.

            - Chciałbym w to wierzyć – odpowiedział. Zuzanna patrzyła na tą dwójkę z troską. Zresztą, podobnie Edmund. Najstarsza królowa pociągnęła łyk z bogato zdobionej czary, jednak upuściła ją z brzękiem. Ciemny płyn wylał się na podłogę. Pozostała trójka, jak jeden mąż, spojrzała na nią. Szatynka zacisnęła palce na swoim gardle i zaczęła się dusić...

Autorka: Dziś rozdział dłuższy. Starałam się, jak mogłam, przedłużyć go do 1000 słów, ale nijak mi wychodziło.

W sumie, to w tej notce nic ciekawszego się nie działo. Jedynie co końcówka.
Ale mam jeszcze jedną ważną wiadomość!
Dobiliście do 9 obserwatorów, a poprzedni post miał aż 12 komentarzy! To tylko dzięki Wam nadal tu jestem i piszę, nie rzuciłam zeszytem o ścianę. Tak więc ten rozdział dedykuję Heaven i Marzycielce, za to, że czytają losy Emilii od samego prologu. Dziękuję.