Rozdział ósmy

Proszę, przeczytaj notatkę autora pod rozdziałem.


15 lat wcześniej, panowanie Jadis

Kobieta stąpała powoli po miękkim śniegu. Odziana była w żółty płaszcz, na głowie miała kaptur, który rzucił cień na jej twarz, dzięki czemu nie było tego widać. Na pierś zarzucony był gruby, ciemny warkocz.

            – Nareszcie, Weroniko – szepnęła czarownica i delikatnie zdjęła kaptur z głowy przybysza.

            – Jestem, pani – kobieta ukłoniła się głęboko. – Coś nie tak?

            – To ty mi powiedz, skarbie – zaśmiała się gardłowo Jadis. – Więc… Kiedy przybędzie czwórka ludzi?

Oczy Weroniki zaszły mgłą, stały się nieobecne.

            – Pojutrze. Najpierw mała dziewczynka. Tumnus będzie ją krył. Potem średni chłopiec, a na końcu najstarszy i najstarsza – mruknęła – Przybędzie Aslan i zapanuje wiosna. Pole walki. Przegrana pani.

            Czarownica wydała z siebie dziki, rozwścieczony ryk.

            – Aslan – wysyczała – nie pokona m n i e! Nie pokona mnie syn Adama i córka Ewy! Ja na to nie pozwolę!

            – Spokojnie, o pani…

            – Ty! – wskazała długim palcem na Weronikę – Zabijesz najstarszego. Jeżeli tego nie wykonasz nawet po mojej śmierci… Jeżeli kiedykolwiek taka nastanie… To powrócę i cię zabiję, Weroniko. Zapamiętaj to i zejdź mi z oczu!

Kalormen, teraz

            – Na Wielkiego Lwa! – krzyknęła Łucja i przypadkowo strąciła swoją czarę. Dopadła do Zuzanny i gorączkowo szukała diamentowej butelki z lekarstwem.

            – Masz? – zapytał zmienionym głosem Piotr.

            – Ja… Ja… Nie ma butelki! – jęknęła królowa. Edmund pomógł odpiąć pas młodszej siostrze i zaczął razem z nią szukać.

            – To niemożliwe! Przed kolacją jeszcze ją miałaś, widziałem! – stwierdził król i spojrzał niespokojnie kątem oka na Zuzannę. Nadal dusiła się i kaszlała, wydawało mu się, że jest nawet już trochę sina na twarzy. Piotr wypadł przez drzwi i zaczął wołać o pomoc. Spokojnym krokiem przyszedł Tisrok i Tabiasz oraz jakaś niewolnica.

            – O co chodzi? – zapytał znudzonym głosem władca. – Panie? – zreflektował się i podniósł wzrok na dużo wyższego i silniejszego Piotra.

            – Królowa Zuzanna się dusi! – krzyknął rozwścieczony. – Zróbcie z tym coś!

Nagle kaszlenie i charkot z sali ustał. Przestraszony, a jednocześnie pełny nadziei Piotr zajrzał do środka. Na szczęście, Zuzia głośno oddychała z oczami szeroko otwartymi ze strachu. Łucja, wyglądająca jakby zaraz miała umrzeć po takich wrażeniach, niezgrabnie usiadła na brzegu krzesła i drżącymi dłońmi zakorkowała buteleczkę z lekarstwem.

            – Znalazłam.

            – To do prawdy oszałamiające – odparł bez emocji Tisrok. – Ten, kto pragnął śmierci królowej Zuzanny, przypłaci za to głową. Jednak mam dobrą wiadomość! Księżniczka Emilia się znalazła!

            Zza pleców niewolnicy wyskoczyła córka Króla. Zachichotała troszeczkę głupkowato.

            – Ojcze! – krzyknęła uradowana i przytuliła Piotra. Władca przez chwilę stał jak słup soli, jednak po chwili, trochę niepewnie uścisnął Emilię.

            – Gdzie byłaś? – zapytał cicho.

         – To długa historia – odparła. Edmund spojrzał nieufnie na dziewczynę. Było w niej coś niepokojącego. Dziwnym trafem przypominała mu Białą Czarownicę…

            Emilia puściła ojca i z uśmiechem na ustach podeszła do Edmunda. Przytuliła go. Młodszego króla przeszedł zimny dreszcz.

            – Emilko! Stęskniliśmy się za tobą! – pisnęła podekscytowana Łucja, a Zuzanna na potwierdzenie jej słów skinęła dostojnie głową. Czy tylko on jej nie ufa?!


Od autorki: Rozdział bez perspektywy Emilki, taki dziwny, o.
I tak, ten pierwszy fragment ma znaczenie w tekście, co chyba widać na pierwszy rzut oka :)
A teraz to, co chciałam, żebyście przeczytali, czyli ogłoszenie parafialne.
Ostatnio założyłam sobie nowy blog, taki tam pierwszy blog pozbawiony całkowicie fantastyki i kryminału, ale głównie o problemach... galerianki. Jest ktoś zainteresowany? Od razu mała uwaga... Może komuś to przeszkodzi, ale jeden z głównych bohaterów to Harry Styles. To ten... On nie jest gwiazdą, od razu mówię, więc myślę, że mimo to opowiadanie was nie odstraszy.
Zapraszam: http://marzenia-galerianki.blogspot.com/

EDIT: Bardzo Wam dziękuję za nominacje, ale mam już ich kilka i nie wezmę w nich udziału, przepraszam :*