Rozdział dziewiąty

Kalormen

Emilia, Piotr, Zuzanna, Łucja i Edmund siedzieli rankiem przy stole. Księżniczka uśmiechnęła się przymilnie do wujka.

    - Edmundzie, nie przywitałeś mnie – odezwała się słodkim głosem, sięgając po czarę z miodem pitnym.

    - Ta, witam teraz – burknął.

    - Edmund nie lubi Kalormenu – wyjaśniła pośpiesznie Łucja. Zuzanna od momentu swojej prawie że śmierci bała się do kogokolwiek odezwać.

    - Za parę dni wracamy do Narnii – odezwał się nagle Piotr. - Poczekam na wasz ślub.

    - Jaki ślu… - urwała zaskoczona Emila. – Z Tabiaszem?!

    - Pisałaś, że go bardzo kochasz – powiedział nagle rozweselony Edmund. – Zgodziłaś się na wasze zaręczyny, Emilko!

    - O… Tak, oczywiście. Ślub. Z księciem. Kocham. Jasne. – Zamrugała powiekami i nerwowo stuknęła paznokciami dłoni w blat stołu. Po chwili wstała.

    - Idę na spacer – oznajmiła.

    - Chętnie przejdę się z tobą. – Uśmiechnął się złośliwie młodszy król. – Musimy przecież o wielu, wielu rzeczach porozmawiać. Poza tym ten pałac ma piękne ogrody, prawda?

    - Śliczne – wycedziła przez zęby Emila i wyszła z sali.

Pustynia(?)

    Otworzyłam oczy, ale zaraz potem je zamknęłam. Bardzo chętnie bym krzyknęła, ale okazało się, że mam zakneblowane usta. Przewróciłam się na bok na dość twardym łóżku i zerknęłam na swoje ręce. Były związane ze sobą sznurem. Przeraziłam się. Podniosłam obolałe dłonie do góry i zerwałam kawałek brudnego materiału. Wzięłam głęboki oddech. Miejsce, do którego trafiłam, pachniało niezbyt dobrze. Popiołem, kurzem i czymś jeszcze. Na Wielkiego Lwa, gdzie ja w ogóle jestem?

    Pomieszczenie było kwadratowe i małe. Podłoga, jak i sufit oraz ściany, zostały zrobione z kamienia. Oprócz łóżka, na którym leżałam, nie było tu nic.

    Nic oprócz drzwi. Jeszcze raz wysiliłam się i podniosłam ręce na wysokość ust. Zaczęłam szarpać zębami sznur. Trochę to trwało, zanim się wyswobodziłam. Potarłam nadgarstki. Ciekawe, ile tu jestem. W sumie to nie ma znaczenia! Co to jest?! Panikowałam i dopadłam drzwi. Ku mojemu zdziwieniu, po dotknięciu ich - zniknęły. O co tu chodzi? Nagle znikąd usłyszałam znajomy głos.

    - Em… Mogę cię tak nazywać…? Wybacz mi. Naprawdę, to nie zależy ode mnie. Proszę.

    - Mike?! – krzyknęłam rozpaczliwie. – Wypuść mnie stąd!

Wiedziałam, że nie można mu ufać. Jestem głupia! Kolejny głos, tym razem… mój?

    - Skończyłeś swoje zadanie. Idź już.

    - Co jej zrobisz? – zapytał szeptem. Złośliwy śmiech.

    - Jestem czarownicą. Co mogłabym zrobić z córką Ewy, skarbie? To nie są prawowici Narnijczycy, Mike. To niemożliwe, by te wywłoki zasiadały dalej na tronie. A poza tym… W tej małej suce jest więcej Piotra niż w nim samym – mruknęła. – Przecież chcę, by ten palant skończył ten żywot. Jej śmierć go rozbije. Dosłownie.

    - Mieliśmy umowę! – krzyknął Mike. – Ja ją złapię, ty jej nie zabijesz!

    - Prędzej czy później zginie. Zresztą, jedna księżniczka w tę czy we w tę nie zrobi różnicy. Wynocha.

    - Nie.

    - Puść to! Brudni magowie… Mogłam się tego po twojej rasie spodziewać!

    - Hej, ja was słyszę! – postanowiłam przerwać to kółko „wzajemnej adoracji”.

    - Czekaj… Jak to? – warknęła. – Cholerne ludzkie… coś!

    - Ona jest medium, chyba jednak nie łatwo będzie ją zabić – zaśmiał się Mike.

    - Czemu mi nie powiedziałeś? – krzyknęła wściekle. – Nie teleportuj się! Rozkazuję ci!

    Niespodziewanie chłopak zmaterializował się przede mną.

    - Wybacz mi. Wrócę po ciebie, pamiętaj.

    I zniknął. Wtedy zrozumiałam, że porwanie przez Tabiasza to tylko początek wieży problemów…

Od autorki: Cześć i czołem! Więc najpierw napiszę o wszystkich zmianach, bo zapomnę. Więc: nowy zwiastun, nowy szablon i inny wygląd zakładki "Wygląd bohaterów". No i inny wygląd Emilki, przerzuciłam się na Diannę Agron. A szablon niedługo będzie jeszcze inny, bo zamówiłam go u Tyler.

Napiszcie, co o tym sądzicie, a ja idę.

PS. Prolog na marzenia-galerianki opublikowany!