Rozdział szósty

W Narnii widziałam już wiele dziwnych rzeczy,

ale tego nic nie przebije.

Jestem głupia.
                    Poszłam dalej, pamiętając o tym, że najlepiej jest mieć górę Pir przed sobą – prędzej czy później, idąc w tym kierunku, natrafię na wodę, bo na pustyni bardzo szybko wyczerpują się jej zapasy. Na samym początku drogi natknęłam się na jezioro, ale nie było mowy o powrocie do punktu wyjścia. Wtedy, jeżeli rzeczywiście Kalormeńczycy mnie gonią, na pewno nie zdążę uciec. Zerknęłam na zranione ramię. Na liściu już wykwitła czerwona plama, ale nie przejęłam się tym zbytnio. Po zmroku zmienię sobie "bandaż". 
W stopy parzył mnie piasek, mimo grubej podeszwy, nagrzewający się z każdą chwilą coraz bardziej. Słońce zaraz będzie górować. Westchnęłam mimowolnie. W takim tempie do Narnii wrócę...
Szybko odskoczyłam i instynktownie wyjęłam nóż. Nagle przede mną wyrosło drzewo – ot, tak! Po prostu wyrosło! – i zaczęło się ruszać. Wierzba nieco się zmniejszyła, zaczynając przybierać postać człowieka. W Narnii widziałam już wiele dziwnych rzeczy, ale tego nic nie przebije. Stał przede mną chłopak o blond włosach, w które wplątały się liście. Miał szczupłą sylwetkę i umięśniony tors oraz ramiona. Ubrany był tylko w spodnie. Patrzył na mnie z zaciekawieniem w szarych oczach. 
                    – No weź, z nożem, w biały dzień? – oburzył się, ale kącik jego ust delikatnie uniósł się ku górze. – Przecież to zamach na moje życie!
Mimowolnie parsknęłam śmiechem.
                    – A tak na serio. Co robisz na pustyni? Jesteś sama? – zapytał. Przyjrzałam mu się bacznie. Nie wyglądał, jakby był z Kalormenu.
                    – Nie muszę ci nic mówić. – mruknęłam. – A poza tym, to chyba przede mną wyrosło drzewo, które zmieniło się w... no, ciebie!
                    – Uwierzyłabyś, gdybym ci powiedział, że jestem driadą płci męskiej, której roślina może się przemieszczać nawet w ekstremalnych warunkach? – Pokręciłam głową przecząco, a on westchnął i przewrócił oczami. – To dobrze, bo nie jestem.
                    – W takim razie czym jesteś? – zapytałam. Dokąd ta rozmowa w ogóle zmierza?
                    – Drzewem – odpowiedział wymijająco. – Człowiekiem, człekokształtnym, niech to panienka nazywa, jak chce.
                    – Panienka? Naprawdę? – jęknęłam. – Nie mogłeś mnie inaczej nazwać? Nie lubię tego.
Blondyn przewrócił oczami.
                    – W takim razie, jak się nazywasz? Ja jestem Mike – przedstawił się. Mike... nigdy nie słyszałam takiego imienia. Nieufnie uścisnęłam jego dłoń, którą wyciągnął chwilę potem.
                    – Emilia.
                    – Mogę ci towarzyszyć w podróży? Mam dość samotności. Prooszę. – Uśmiechnął się, a w jego policzkach pojawiły się dołeczki. Prawie go nie znam, wyrósł przede mną, ale.. nie wierzyłam jeszcze długo w to, co zrobiłam. Zgodziłam się i to był duży błąd, o czym miałam się w przyszłości przekonać.
Jestem głupia.

***

Krótkie, nudne i dodane sześć dni po poprzednim – ja to wszystko wiem, ale mam sensowne wytłumaczenie.

Nauka, nauka, nauka.

Oceny na koniec roku nie są kolorowe, muszę poprawiać na min. czwórki ( moi rodzice są wymagający, chcą, abym miała najwyższą średnią w klasie ), tak więc rozdziały będą krótsze i w większych odstępach czasowych. Wybaczcie mi to, ale gdy będę miała więcej dni wolnych, ureguluję to wszystko.

A pozatym widzicie to, co ja? :D Shy wykonała naprawdę kawał dobrej roboty – myślę, że szablon zagości tu na długo.