Rozdział pierwszy

Och, to nie niewolnictwo. Zniewolenie takiej ślicznotki byłoby zbrodnią.
To zwie się "małżeństwo". Przymusowe.

Wzięłam szczotkę w dłoń i rozczesywałam swoje długie, blond włosy. Tumnus przyszedł do mnie z kolacją, za którą szybko podziękowałam i pożegnałam fauna. To nie tak, że go nie lubiłam. Po prostu gdyby został dłużej, mój plan by nie wypalił. A tego chciałam za wszelką cenę uniknąć. 

           Dla niepoznaki przebrałam się już w koszulę nocną, jednak gdy zamknęły się drzwi, szybko zrzuciłam piżamę i ubrałam zbroję mojego ojca. Przetransportowałam ją rano z jego sypialni. Była już na niego za mała, ale mimo to nadal ją trzymał. Włosy zaczesałam w ciasnego koka, który ukryłam pod hełmem. Przez ramię przerzuciłam sobie kołczan ze strzałami, a w prawej ręce trzymałam łuk. Do pochwy przy pasie wsadziłam miecz, który pożyczyłam sobie ze skarbca. Stanęłam na parapecie okna, zgasiłam lampę i skoczyłam w dół. Wylądowałam na prostych nogach, na miękkiej trawie i po cichu ruszyłam do stajni. Znalazłam Noę, już osiodłaną. Do torby wsadziłam błękitną suknię, w którą przebiorę się po zakończeniu bitwy i posłuży mi także za "linę" do okna. Oprócz tego upchałam tam jeszcze butelkę wody.

           – A ja nadal sądzę, że to głupi pomysł, Księżniczko. Król Piotr z wyraźnych powodów zabronił ci udziału z starciach – powiedziała klacz – A woli wielkich władców Narnii ni... – urwała.
           – Nie można się sprzeciwiać, tak, powtarzałaś mi to tysiące razy – dokończyłam za nią. – Tylko chyba zapominasz, że ja też należę do rodziny królewskiej. – uśmiechnęłam się lekko w półmroku. Jedynie przez otwartą bramę stajni sączyło się światło księżyca. – Więc do boju!

           – Ta, do boju, tylko szkoda, że mam na sobie ten cały kamuflaż. Wiesz, że to, co jest na mojej głowie, waży chyba z tonę? – mruknęła klacz, jednak popędziła galopem na plac boju. 

           Ziemia delikatnie drżała, co sygnalizowało, że olbrzymy są coraz bliżej zamku. Ruszyłam wraz z łucznikami na wieżę. Włożyłam strzałę i napięłam cięciwę, gotowa w każdej chwili ją wypuścić. Widziałam głowy olbrzymów, wystające nieco ponad drzewa. Nagle wyszły z lasu i znalazły się przed nami. Jeden, naprawdę duży, silny olbrzym, o małych, świdrujących oczkach i czarnych jak smoła włosach, popędził do wieży. Wystrzeliły strzały, ale jedynie drasnęły jego grubą skórę. Złapał mnie w dwa palce i przerzucił przez ramię, po czym, zanim ktokolwiek zorientował się, że brakuje żołnierza, popędzili całą chmarą przed siebie.

           – Książę będzie zadowolony, o tak. Ładny żołnierz – powiedział ten, który mnie trzymał. Z głowy spadł mi hełm i włosy zaczęły normalnie zwisać.

           – Puść mnie! O jakim ty księciu mówisz? – krzyknęłam.

           – O księciu Kalormenu, Tabiaszu. On cię poślubi, człowieku – odpowiedział. Chciałam wyjąć miecz, ale okazało się, że nie miałam go przy pasie. 

           – Żaden zasmarkany Tabiasz nie zostanie moim mężem!

           – Jeszcze zmienisz zdanie, człowieku. Książę jest bardzo ładny i Kalormen jest bardzo bogaty, o. 

Nie wdawałam się w dalsze dyskusje z tymi tępakami, zastanawiałam się raczej, jak stąd uciec. Słyszałam plusk wody, jednak powstrzymałam się od patrzenia w dół. Tak, ja, córka Wielkiego Króla, boję się wysokości. Bez komentarza. Pomyślałam o klaczy, pozostawionej bez jeźdźca, i o tym, że teraz ojciec na pewno dowie się o mojej próbie uczestniczenia w bitwie. Hm, widać, jestem za ładna do walki. – pomyślałam z sarkazmem.
           Wędrowaliśmy tak całą noc, a ja nawet nie zmrużyłam oka. Spanie na ramieniu olbrzyma nie byłoby zbyt mądrym pomysłem jako, że mogłabym spaść w jakieś dziwne miejsce, a te głupie istoty nic by nie zauważyły. Były jeszcze chyba bardziej tępe od naszych w Narnii. Słońce właśnie wschodziło.
           – Jesteśmy, ludzki żołnierzu – powiedział czarnowłosy, stawiając mnie na moście. Nogi mi zdrętwiały, jednak nie czułam zmęczenia. Już często zarywałam noce, patrząc na różnorodne bitwy i wojny. Jakiś drugi olbrzym, stojący po kolana w wodzie, krzyknął, że mają już dla księcia żonę.
Po moim trupie.
Z pobliskiej restauracji natychmiast wybiegł jakiś młodzieniec i królewskim, dostojnym krokiem wszedł na most. Miał ciemne włosy sięgające połowy jego szyi oraz brązowe oczy. Był szczupły i wydawał się być także silny i wysportowany. Nie powiem, był przystojny. Ale ja i tak nie wyjdę za tą Kalormeńską wywłokę. W życiu! Przez chwilę mierzyłam go chłodnym wzrokiem.
           – Witaj. Zwę się Tabiasz, syn Tisroka (niech żyje wiecznie!), króla Kalormenu. A ty, panienko? – zapytał, a mnie przeszły dreszcze. Jego głos, mocny i męski, aż zbyt męski, wydawał się odrobinę straszny.
           – Na imię mam Księżniczka Emilia, córka Wielkiego Króla Piotra, władcy Narnii – odpowiedziałam oschle. On otworzył szeroko oczy i spojrzał na olbrzymy. Jednak widziałam, że w kącikach jego ust czai się chytry uśmieszek. Jeżeli chce zagrozić Narnii, to zabiję tę świnię na miejscu. Już mi się on nie podoba.
           – Witam pani w Kalormerze! – rzekł. – Zostałaś właśnie oficjalnie moją narzeczoną!
           – Ale ja nie chcę brać ślubu – odparłam. – Tabiaszu, czy masz zamiar mnie zniewolić?
           – Och, to nie niewolnictwo. Zniewolenie takiej ślicznotki byłoby zbrodnią. To zwie się "małżeństwo". Przymusowe. – powiedział, a uśmiech rozkwitł na jego twarzy. Gdybym była u siebie, już dawno dostałby za to, co przed chwilą powiedział, w policzek. Ja to mam szczęście.
           – Przymusowe, powiadasz – wycedziłam przez zęby.
           – Lecz wracajmy już do pałacu mego ojca. Spodoba ci się tam, Emilio.
Ta. Spodoba. Na pewno.

***

Nie jestem pewna, czy narracja pierwszoosobowa wam się podoba, więc jeszcze nic nie jest dokładnie ustalone. Jeżeli wolicie, żebym pisała w trzeciej osobie – nie ma sprawy :)